dedem...

1993 Haziran’ı…

sıcak bir yaz günüydü;
bedeninin topraklarla buluştuğu,
o güzel ruhunun ölümsüzlüğe uçtuğu gün…
Canımız herşeyimizdin dedem…

Haksızlığa tahammülü olmayan,
sinirli ve dediğim dedik görüntünün altında,
yumuşacık bir kalp taşıyan dedem…

En çocuksu heveslerimin, en sıcak
buluşmalarımın kahramanı...
bir ıslıkla bile, bizi hep mutlu edebilen, dedem…

Eski Yenimahalle’nin bahçeli nefis evlerinde,
işten gelişinle başlayan, bahçe keyfimiz;
çıplak ayaklarımızın serin sularla buluşması,
bahçedeki çiçekleri sulama bahanesinin
arkasındaki asıl nedendi…

Taş avluda yenilen dilimlenmiş karpuzlar,
hiç eksik olmayan, “vitamin bunda” dediğin
küçük küçük antalya muzları hep torunların,
bizler içindi, dedem…

Uzun sofralarda, hepimizin toplandığı bayram
yemeklerinde, sen baş köşede ve gülen yüzünle oturur,
eminim gurur duyardın bizimle...
“seeen varsın yaaa” diye gözlerin dolu dolu
saçlarımı okşayışın, hep içimde dedem…


iyiki bizim dedemiz oldun…
hep dualarımdasın dedem…
nur içinde yat…
yıllar geçsede üstünden bu kalp seni unutur mu, dedem?

zeynebin